Άφησα πίσω αρκετά σημεία δίχως ενδιαφέρον φτάνοντας μέχρι την σελίδα 40. Εκεί εντόπισα κάτι. Κανονικά, δεν θα αποφάσιζα να το αναφέρω. Είναι πολύ πολύ μικρό. Όμως έχει μία τόσο σημαντική ιδιαιτερότητα ώστε μου είναι αδύνατον να το "προσπεράσω".
Βρίσκεται σε μία από τις φορές όπου η Χριστίνα, (η οποία είναι ένα κοτόπουλο με μεγάλη αγάπη για τη μουσική) μιλάει στον Μπάμπη εξηγώντας του τα παρακάτω:
…«Η μουσική είναι ένας ολόκληρος κόσμος από μόνη της· μοιάζει σα να ‘ναι η ίδια η Αγάπη που ταξιδεύει αναζητώντας τη λέξη που την εκφράζει απόλυτα.» και συνέχιζε: «... είναι η γλώσσα που όλος ο κόσμος καταλαβαίνει. Ο μόνος τρόπος συνεννόησης. Είναι μια αδελφοσύνη. Να το θυμάσαι φίλε μου: Κάποτε δε θα χρειάζεται να μιλάμε...», συνήθιζε να του λέει το ευγενικό κοτόπουλο με ύφος δασκάλας κι ο Μπάμπης συμφωνούσε χωρίς αντιρρήσεις. Άλλωστε, για να πούμε την αλήθεια δεν καταλάβαινε τι ακριβώς εννοούσε. Όμως ήθελε να το βρει μόνος του γι’ αυτό δεν τη ρωτούσε…
Το σημείο που αφαιρέθηκε είναι αυτό με την επισήμανση. Ο λόγος που το θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό είναι επειδή το τμήμα του που βρίσκεται σε εισαγωγικά, είναι λόγια του Παύλου Σιδηρόπουλου, όπως ακριβώς έχουν αποτυπωθεί σε κάποια παλιά συνέντευξή του.
Η ιδέα να "βάλω στο στόμα της Χριστίνας" τα λόγια ενός τόσο σημαντικού εκπροσώπου της Ελληνικής Ροκ σκηνής (με την σχετική παραπομπή - φυσικά) αρχικά μου φάνηκε πολύ καλή ιδέα. Στο μυαλό μου είχε πάρει την μορφή ενός άτυπου "φόρου τιμής".
Αργότερα, διαβάζοντας το κείμενο ξανά και ξανά, φάνηκε υπερβολικό και κάπως "βαρύ" για τα χείλη (ράμφος κανονικά) ενός κοτόπουλου, οπότε αφαιρέθηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου