21 Δεκ 2009

Μία μικρή λέξη - 'Ενα μεγάλο ευχαριστώ.

Πολλές φορές τα λόγια φαντάζουν τόσο φτωχά όταν καλούνται να πουν εκείνα που νοιώθουμε. Θα περιοριστώ λοιπόν σε ένα μικρό αλλά και τόσο μεγάλο ευχαριστώ για όσους με τίμησαν με την παρουσία τους απόψε.

Καλές γιορτές.

Σας ευχαριστώ από καρδιάς,

Φιλικά,

7 Δεκ 2009

20.12.2009 - Επίσημη παρουσίαση


Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει στις 20.12.2009
στο Δημαρχείο Γλυφάδας.
Ημέρα Κυριακή και ώρα 6:30 μ.μ.

Θα ήθελα πολύ, να είχα τη δυνατότητα να δώσω την πρόσκληση χέρι με χέρι, προσωπικά σε κάθε έναν σας. Όμως, αφού δεν είναι δυνατό, την αναρτώ εδώ υπενθυμίζοντας ότι είναι ανοιχτή προς όλους. (Σχετικό άρθρο της Ελευθεροτυπίας)

Θα χαρώ πολύ να σας δω.  


φιλικά,

Όχι... Όχι τώρα!

Όμως, σ’ ένα ταξίδι δεν υπάρχουν μόνο καλές στιγμές. Μερικές φορές, στη «στροφή του δρόμου» μπορεί να παραμονεύει ο κίνδυνος. Και τότε, τί γίνεται τότε; 

Ας πάρουμε μία γεύση…

«… Υπήρχαν τόσα μέρη που δεν είχε δει, τόσα πλάσματα που δεν είχε γνωρίσει. Τόσους φίλους που δεν είχε προλάβει ν’ αποχαιρετήσει. Γιατί οι μέρες του έπρεπε να βιαστούν να συναντήσουν τη μεγάλη νύχτα; Γιατί αυτός και όχι κάποιος άλλος; Γιατί...; θύμωνε για τούτο το κακό που τον βρήκε, αγανακτούσε και παραπονιόταν, το θεωρούσε άδικο. Δεν ήθελε τα ταξίδια και τα όνειρά του να κοπούν στη μέση.

Όχι... Όχι τώρα!

Οι εικόνες της ζωής του πέρασαν με μιας μπροστά απ’ τα μάτια του. Κάθε ανάμνηση χρειάστηκε μόνον ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για να γίνει εικόνα και κάθε εικόνα ένα δευτερόλεπτο για να γίνει και πάλι ανάμνηση. Εδώ τελειώνουν όλα!

Και μετά τι; άραγε τι συμβαίνει μετά; Μην τάχα θα γινόταν κι αυτός αέρινος να σεργιανάει ολούθε χωρίς βάρος και περιορισμούς, ή θα χανόταν για πάντα μέσα σε μια πηχτή ανυπαρξία; Ήθελε να ξαναμυρίσει την υγρή γη, να νιώσει τον ήλιο, τον αγέρα, να ξανακυλιστεί μέσ’ στο φρέσκο χορτάρι, να ζήσει απ’ την αρχή το θαύμα της κάθε μέρας... Ω, Θεέ μου, πόσα ποθούσε κείνη τη στιγμή η μικρή καρδιά του, που την ένιωσε μαζί με κάτι άλλο, βαθύτερο, ν’ ανεβαίνει στα μάτια του: να ‘ταν η απελπισία, ή ο φόβος του άγνωστου;

Γύρισε και κοίταξε κάτω. Η κοιλάδα απλώνονταν ράθυμη, αμέτοχη στην τραγωδία του. Ευθύς, άνοιξε τα μάτια του περισσότερο σα να’ θελε να ρουφήξει κάθε εικόνα με μιας και να την κρατήσει μέσα του, έστω γι’ αυτό το μηδαμινό που του απέμενε...

Δεν ήταν ότι δεν φοβόταν το θάνατο. Αντίθετα, σπαρταρούσε στην ιδέα του. Μα ήταν κάτι ακόμα που κατέκλυζε την ύπαρξή του εκείνη τη ζοφερή στιγμή. Ήταν μία ζεστή αίσθηση πληρότητας και ευγνωμοσύνης για όλα όσα είχε προλάβει να δει και να ζήσει.

Πετούσαν ψηλά κοντά στα σύννεφα. Το φτερούγισμα του αετού σφριγηλό, σίγουρο, σχεδόν αυθάδες, ίδιο με την άγουρη νιότη του. Οι μεγάλες φτερούγες ίσα που άγγιζαν τα σεντεφένια παπλώματα τ’ ουρανού κάνοντας το χνούδι τους ν’ ανατριχιάζει. Χαμηλά η κοιλάδα αχνοφαίνονταν. Μικρός πράσινος λεκές στο καφετί σακάκι της Γης. Στο βάθος άρχισαν να ξεχωρίζουν οι απόκρημνες πλαγιές των βράχων στην κόψη του βουνού. Εκεί που σίγουρα βρισκόταν η φωλιά του φτερωτού του δήμιου. Χωρίς να το θέλει, η ίδια επίμονη σκέψη τρύπησε πάλι το μυαλό του σαν σκουριασμένο καρφί.

Εδώ τελειώνουν όλα...!»

28 Νοε 2009

Μία ακόμη "κλεφτή ματιά"

Αγαπητοί φίλοι,

Με μεγάλη μου χαρά αναρτώ απόψε τις τελικές μακέτες του εξωφύλλου και


του οπισθόφυλλου.


Ελπίζω να τις απολαύσετε κι εσείς, όσο ο ίδιος και να συγχωρήσετε τον πονηρό δαίμονα του τυπογραφείου που άφησε το "γενναιότητα" με ένα ... "ν".

Φιλικά,

24 Νοε 2009

Από το κεφάλαιο: "Ασυνήθιστες μαμάδες"

Τί θα λέγατε για ένα ακόμη μικρό απόσπασμα; Ελπίζω να σας αρέσει. Περιμένω τα σχόλιά σας.

«... Μ’ αυτόν τον τρόπο - λοιπόν - έμαθε ο Μπάμπης τι ήταν το σχολείο. Άλλη μία από τις ακατανόητες ιδέες που ‘χουν σκεφτεί οι άνθρωποι. Ένα μέρος όπου όλες οι μαμάδες στέλνουν τα παιδιά τους για να μάθουν ό,τι χρειάζονται στη ζωή. Στην αρχή του ‘χε φανεί παράξενο, στη συνέχεια όμως του φαινόταν απλώς αστείο.


Μόνο για την κυρία Ελπίδα είχε καλή γνώμη. Επειδή αυτή η μαμά που δεν ήταν μαμά κατάφερνε κάτι το μοναδικό. Είχε τη νεραϊδένια ικανότητα να φτιάχνει με τις λέξεις ό,τι ήθελε. Στην αρχή, τις έπιανε με μιαν απόχη από λεπτότατο ιστό αράχνης για να μην τις πληγώσει ούτε λιγάκι. Έπειτα, τις ύφαινε στον αργαλειό των κρυφών νοημάτων με κλωστές από θύμησες. Και μόλις τέλειωνε, έντυνε στο μετάξι τους αμέτρητες ιστορίες τόσο όμορφα και τόσο ταιριαστά σα να φορούσαν κάθε μέρα τα γιορτινά τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο, τα παιδάκια μάθαιναν εύκολα και γρήγορα όλα εκείνα τα πράγματα που αλλιώς θα τους φαινόντουσαν πολύ βαρετά.

Το σχολείο πάντως συνέχιζε να το βρίσκει αστεία ιδέα ...»

14 Νοε 2009

Η "κρυφή" δουλειά – Εικονογράφηση

Συνεχίζοντας την απάντησή μου στον φίλο FoollOnTheHill επανέρχομαι με μία ακόμα πτυχή της «κρυφής» δουλειάς που προηγείται της έκδοσης. Αυτή τη φορά σκέφτηκα να γράψω μερικές από τις εμπειρίες μου σε σχέση με την εικονογράφηση. Όπως είναι σαφές η εικονογράφηση δεν αφορά κάθε είδος βιβλίου. Φυσικά, υπάρχει πάντα η ανάγκη ενός προσεγμένου εξωφύλλου, όμως συχνά σταματά εκεί. Στην περίπτωση του «Ταξιδιού Χωρίς Βήματα» τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Δεδομένου ότι πρόκειται για ένα παραμύθι, το ζήτημα της εικονογράφησης είχε μεγαλύτερη έκταση. Την «πρόκληση» ανέλαβε να φέρει σε πέρας η κα Βασιλική Μπλούκου και το κατάφερε με πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Βλέπετε, αφού το βιβλίο απευθύνεται σε ... «μεγάλα παιδιά» η λύση δεν θα μπορούσε να είναι «κλασική». Έτσι, η επιλογή της να «ζωντανέψει» τα κείμενα με αφαιρετική τεχνική, ήταν πολύ ταιριαστή. Μία μικρή πρόγευση μπορείτε να πάρετε από τα σκίτσα που συνοδεύουν αυτό το κείμενο.

Ας πάμε - όμως - και στο εξώφυλλο. Αν και αρχικά φάνηκε να έχουμε πολύ ξεκάθαρη άποψη, τελικά μας βασάνισε περισσότερο από όσο είχαμε υπολογίσει. Η πρώτη ιδέα, απορρίφθηκε σχεδόν αμέσως, επειδή ήταν πολύ άχρωμη. Τόσο μεταφορικά όσο και κατά γράμμα. Η επόμενη δεν μου άρεσε, η τρίτη δεν μετέφερε την ιδέα και έμοιαζε κάπως «αδιάφορη». Τελικά μόλις σήμερα προσπαθούμε να υλοποιήσουμε την τέταρτη εκδοχή. Για να δούμε τι θα καταφέρουμε...

Όπως καταλαβαίνετε, το ζήτημα της εικονογράφησης ενός βιβλίου δεν είναι τόσο απλό. Έτσι, έρχεται πάλι στο προσκήνιο η ανάγκη για καλή συνεργασία. Ευτυχώς αυτό έχει ταιριάξει από την αρχή. Είναι πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθείς όλη τη διαδικασία της προετοιμασία; από κοντά. Όμως, το να μπορείς να εκφράζεσαι και η άποψή σου να έχει «βήμα», σε κάνει να αισθάνεσαι ότι ουσιαστική συμμετοχή.

Υ.Γ.
------
Ξέχασα ν' αναφέρω ότι η εικονογράφηση είναι ασπρόμαυρη, όμως μάλλον το έχετε καταλάβει ήδη...

Φιλικά,

24 Οκτ 2009

Η "κρυφή" δουλειά - Επιμέλεια

Φίλε FoolOnTheHill,

Σ' ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σχόλιο.

Θα προσπαθήσω να απαντήσω στις ερωτήσεις σου, όσο καλύτερα μπορώ. Επισημαίνω - όμως - από την αρχή, ότι οι απορίες που έχεις εγείρει θα μπορούσαν να αποτελέσουν, «θέμα» για. βιβλίο. Σκέφτομαι - λοιπόν - να «αφιερώσω» το πρώτο μέρος της απάντησής μου, στην συνεργασία Συγγραφέα - Επιμελητή. Στις προσεχείς μέρες, θα επανέλθω απαντώντας συμπληρωματικά.

Αρχικά, είναι σημαντικό να πούμε πως αυτή η «κρυφή» δουλειά στην οποία αναφέρεσαι είναι αρκετή και επίπονη. Όπως είναι ευνόητο, είναι επίσης πολύ ευχάριστη, γιατί μοιάζει με την διαδικασία της «γέννας». Όσο το βιβλίο «εκκολάπτεται» στο μυαλό κάποιου αλλά και μετά ακόμα, αφού έχει γίνει ένα μικρό πακέτο από χειρόγραφα, δεν βρίσκεται παρά στην περίοδο της «κυοφορίας». Από την στιγμή που ξεκινά η διαδικασία της έκδοσή του, αρχίζει και η περίοδος του «τοκετού».

Με αυτό το παράδειγμα υπόψη, εύκολα καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη σημασία έχει η συνεργασία ανάμεσα στην «μαία» και την «ετοιμόγεννη». Η δεύτερη είναι - φυσικά - ο συγγραφέας, ενώ η πρώτη είναι ο επιμελητής που αναλαμβάνει να «φέρει στον κόσμο» το νέο αυτό «μωρό».

Όταν πρωτοξεκίνησα να συνεργάζομαι, με την επιμελήτρια που ανέλαβε τη «μεταμόρφωση» των κειμένων μου σε βιβλίο κα Ελπίδα Βουρλιώτη, δεν μπορούσα να κατανοήσω την αναγκαιότητα της διαδικασία. Είχα την εντύπωση ότι το κείμενο ήταν πλήρες και χωρίς λάθη. Δεν πήγαινε το μυαλό μου πόσες φορές μπορεί να είχα χρησιμοποιήσει κάποια επανάληψη ή πόσο μεγάλη σημασία μπορούσε να έχει η αλλαγή της σειράς των λέξεων μέσα σε μία πρόταση. Ακόμη, πώς η αφαίρεση μίας λέξης - αντί για την προσθήκη κάποιας - κατάφερνε να «υπογραμμίσει» την έμφαση. Όπως είναι φανερό, στην πορεία εντυπωσιάστηκα από όσα έβλεπα για πρώτη φορά, φορώντας - πλέον - τα «μαγικά γυαλιά» του επιμελητή. Ναι, μπορεί να ακούγεται πολύ παράξενο αλλά μαθαίνοντας πώς και τι να κοιτάζω, άρχισα να «βλέπω» σημεία που - τώρα πλέον - τα ήθελα γραμμένα αλλιώς. Φυσικά, τα τροποποίησα χωρίς δεύτερη σκέψη. Τελικά, το κείμενο έγινε πολύ καλύτερο και τώρα μου δίνει μεγαλύτερη ικανοποίηση από πριν.

Έχω ακούσει - κατά καιρούς - ιστορίες όπου κάποιος επίδοξος συγγραφέας, πρόβαλε αντιρρήσεις στις επισημάνσεις ενός επιμελητή. Αν και μπορώ να καταλάβω πως είναι να αισθάνεσαι «πατέρας» ενός κειμένου, δεν θα μπορούσα να δεχθώ ότι μία «ετοιμόγεννη» ξέρει καλύτερα τι να κάνει από την «μαία» που την καθοδηγεί. Φυσικά - συν τω χρόνω - μαθαίνεις. Πάντως στην αρχή, τα κείμενά σου «οφείλουν» περισσότερα σ' εκείνον που τα «ξεγεννά» παρά σε εσένα τον ίδιο. Εκτός πια κι αν επιλέξεις να «γεννήσεις» κάτω απ' το δέντρο στη μέση του χωραφιού, χωρίς να πολυσκέφτεσαι αν το μωρό ζήσει ή θα πεθάνει, ή τι θα απογίνεις εσύ. (Ελπίζω το παράδειγμά μου να έγινε κατανοητό).

Βέβαια, ο τρόπος που σε προσεγγίσει ο εκάστοτε επιμελητής μπορεί να αποβεί καθοριστικός αναφορικά με την επικείμενη συνεργασία. Αυτός, όπως κι όλοι οι άνθρωποι έχει προσωπικές απόψεις. Κατά την κρίση μου, αφ' ενός οφείλει να αποστασιοποιείται απ' αυτές, αφ' ετέρου οφείλει να εμβαθύνει στον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του συγγραφέα που έχει απέναντί του. Αν βέβαια θέλει να συνάδουν οι επισημάνσεις και οι υποδείξεις του με τον «χαρακτήρα» που κληρονομεί το γραπτό από τον γράφοντα. Στην απέναντι πλευρά πάλι, όλοι εμείς. Καθένας από όσους έχουμε «γεννήσει». Αγαπάμε το «μωρό» μας όπως είναι και τείνουμε να το προστατεύουμε από κάθε «κακό». Τι δύσκολος συγκερασμός!

Είμαι σίγουρος ότι έχετε δει επεμβάσεις πλαστικής χειρουργικής. Σε κάποιες το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Σε άλλες πάλι είναι τόσο εντυπωσιακό που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Άραγε αυτό να σημαίνει ότι υπήρχαν πολύ καλές «προδιαγραφές» ή ότι ο «χειρουργός» είχε... «χρυσά δάχτυλα»; Μάλλον, και τα δύο μαζί.

Φιλικά,

3 Σεπ 2009

Από το κεφάλαιο: "Ξεκίνημα"

Συνεπής με την υπόσχεσή μου, να αναρτήσω αποσπάσματα του βιβλίου μου, που πρόκειται να εκδοθεί από τις Εκδόσεις Κ. Μ. Ζαχαράκης (www.zacharakis.gr), παραθέτω ένα πολύ μικρό μέρος. Ελπίζω και εύχομαι να είναι αρκετό ώστε να μας δώσει «τροφή» για συζήτηση, χωρίς να γίνεται... «αποκαλυπτικό».

Θα είναι χαρά μου να διαβάσω τα σχόλιά σας. 

«... Υπάρχουν - όλοι ξέρουμε - φορές στη ζωή μας που ένα πρωινό ξημερώνει διαφορετικό από κάθε προηγούμενο. Είναι ‘κείνο το πρωινό όπου τα χρονικά όρια έχουν πια εξαντληθεί κι εμείς στεκόμαστε στα σημεία - σταθμούς της ζωής μας. Τότε είναι που είτε αποφασίζουμε να ζήσουμε σύμφωνα με τα όνειρά μας είτε τα θάβουμε για πάντα βαθιά μέσα μας. 
Φυσικά μπορούμε να διαλέξουμε και να κάνουμε οποιοδήποτε από τα δύο. Όμως, αν επιλέξουμε να μην κυνηγήσουμε αυτό που ονειρευόμαστε, από ‘κείνη τη μέρα και μετά όλες οι πρωινές αχτίδες του Ήλιου γίνονται θαμπές κι απ’ το φως τους πάντα κάτι λείπει. Αν δεν το καταλάβουμε και δεν ερμηνεύσουμε σωστά το σημάδι, με τον καιρό οι μέρες μας χάνουν τη λάμψη τους όλο και περισσότερο. Κι επειδή φως στη ζωή είναι τα όνειρά μας, αν πάψουμε να ονειρευόμαστε καταλήγουμε να ζούμε διαρκώς στα σκοτεινά.

Ο Μπάμπης κατάλαβε το σημάδι ...»

23 Αυγ 2009

Πότε θα Κυκλοφορήσει;

Μαίρη μου καλώς ήρθες στην παρέα μας,

Απαντώντας στην ερώτησή σου αναφορικά με το πότε θα είμαστε σε θέση ν’ ακολουθήσουμε τον ταξιδευτή μας στις περιπέτειές του, σου απαντώ:

Σύμφωνα με τον υφιστάμενο προγραμματισμό το βιβλίο θα είναι διαθέσιμο πριν τα Χριστούγεννα, ίσως και λίγο νωρίτερα. Να είσαι σίγουρη ότι, συμμερίζομαι απολύτως την ανυπομονησία και την προσμονή σου.

Αυτή τη χρονική περίοδο βρισκόμαστε στο στάδιο της επιμέλειας κειμένων. Είναι μία διαδικασία - εμπειρία (εντελώς πρωτόγνωρη για μένα), συχνά κοπιαστική, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και παραγωγική. Ιδιαίτερα όταν συνεργάζεσαι μ’ έναν άνθρωπο καταρτισμένο, ευγενή και χαρισματικό όπως η κα Ελπίδα Βουρλιώτη. Ειλικρινά, δεν έχω βρει ακόμη τα κατάλληλα λόγια για να την ευχαριστήσω όμως - που θα πάει - στο τέλος κάτι θα... σκαρφιστώ.

Φιλικά,

18 Αυγ 2009

Η Ιδέα της Ιστορίας μας

Με αφορμή την ερώτηση του φίλου: FoolOnTheHill παραθέτω τη βασική ιδέα του βιβλίου και επιφυλάσσομαι, για την ανάρτηση κάποιου αποσπάσματος μέσα στις επόμενες μέρες.

Ο Μπάμπης αποφασίζει να ταξιδέψει όσο πιο μακριά μπορεί. Στην προσπάθειά του, συναντά πρόσωπα που τον «σημαδεύουν», και καταστάσεις που τον «ωριμάζουν». Όταν τελικά φτάνει στον προορισμό του ανακαλύπτει ότι τη χρονική στιγμή που ξεκίνησε το ταξίδι του, δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το πού αυτό θα τον οδηγούσε.

Φιλικά,

10 Αυγ 2009

Καλωσόρισμα

Καλωσήρθατε στο ιστολόγιο: ΤΑΞΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΒΗΜΑΤΑ


Ο χώρος αυτός δημιουργήθηκε με σκοπό να φιλοξενήσει σκέψεις και σχόλια σε σχέση με το ομώνυμο βιβλίο που πρόκειται να εκδοθεί από τις Εκδόσεις Κ. Μ. Ζαχαράκης (www.zacharakis.gr). Επιθυμία και στόχος είναι η ανταλλαγή απόψεων τόσο με βάση αποσπάσματα που θ' αναρτώνται εδώ πριν την τελική έκδοση, όσο και τη μετέπειτα γνώμη των αναγνωστών.

Όλες οι γνώμες είναι σεβαστές αρκεί να μην εκφράζονται με ανάρμοστο τρόπο.

Καλό μας ταξίδι.

Φιλικά,
Φ.