«... Μ’ αυτόν τον τρόπο - λοιπόν - έμαθε ο Μπάμπης τι ήταν το σχολείο. Άλλη μία από τις ακατανόητες ιδέες που ‘χουν σκεφτεί οι άνθρωποι. Ένα μέρος όπου όλες οι μαμάδες στέλνουν τα παιδιά τους για να μάθουν ό,τι χρειάζονται στη ζωή. Στην αρχή του ‘χε φανεί παράξενο, στη συνέχεια όμως του φαινόταν απλώς αστείο.
Μόνο για την κυρία Ελπίδα είχε καλή γνώμη. Επειδή αυτή η μαμά που δεν ήταν μαμά κατάφερνε κάτι το μοναδικό. Είχε τη νεραϊδένια ικανότητα να φτιάχνει με τις λέξεις ό,τι ήθελε. Στην αρχή, τις έπιανε με μιαν απόχη από λεπτότατο ιστό αράχνης για να μην τις πληγώσει ούτε λιγάκι. Έπειτα, τις ύφαινε στον αργαλειό των κρυφών νοημάτων με κλωστές από θύμησες. Και μόλις τέλειωνε, έντυνε στο μετάξι τους αμέτρητες ιστορίες τόσο όμορφα και τόσο ταιριαστά σα να φορούσαν κάθε μέρα τα γιορτινά τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο, τα παιδάκια μάθαιναν εύκολα και γρήγορα όλα εκείνα τα πράγματα που αλλιώς θα τους φαινόντουσαν πολύ βαρετά.
Το σχολείο πάντως συνέχιζε να το βρίσκει αστεία ιδέα ...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου